Κινηματογράφος

ΔΕΥΤΕΡΑ 3/8 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 4/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 129′

Το γεγονός ότι φέτος κλείνει τα 90 δεν φαίνεται να πτοεί τον Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος συνεχίζει να παραδίδει το ένα φιλμ μετά το άλλο, χωρίς να χάνει σπιθαμή από την κοφτερή κινηματογραφική ματιά του και την ικανότητα να ψυχογραφεί βαθιά περίπλοκους χαρακτήρες. Στο πάνθεον των παρεξηγημένων (αντι)ηρώων του μπαίνει τώρα ο Ρίτσαρντ Τζούελ, ο φύλακας που έγινε ξαφνικά ο σωτήρας εκατοντάδων πολιτών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (1996), όταν στο κατάμεστο Ολυμπιακό Πάρκο εντόπισε έναν εκρηκτικό μηχανισμό λίγο προτού εκραγεί. Με μια σκηνοθεσία παραπλήσια του «Sully», ο Ίστγουντ αφιερώνει τον περισσότερο αφηγηματικό χρόνο στις καφκικού τύπου συνέπειες της θαρραλέας κίνησης του Τζούελ, η οποία τον μετέτρεψε από ήρωα σε Νο 1 ύποπτο της τρομοκρατικής επίθεσης.

Η «Μπαλάντα» διασκεδάζει τα στερεότυπα και τις φαντασιακές εικόνες που επικρατούν σε σχέση με διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων και θεσμών. Ο Τζούελ λ.χ. ήταν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ένας «κανονικός» λευκός, που ζει ακόμη με τη μητέρα του (η υποψήφια για Όσκαρ Κάθι Μπέιτς), μικροαστός, πατριώτης, με τυφλή εμπιστοσύνη στις αρχές, οι οποίες συμβολίζουν για εκείνον την εξαρχής προστασία των αδυνάτων, που κι εκείνος επιθυμεί διακαώς να την πράξει. Ο Τζούελ ουσιαστικά εκπροσωπεί τη λευκή αμερικανική εργατική τάξη (κάποιοι τη χαρακτηρίζουν απαξιωτικά «white trash»), που δεν την ενδιαφέρει η μεγάλη εικόνα, κοιτάζει τη δουλειά της και πιστεύει ακράδαντα ότι δεν θα απειληθεί ποτέ από ένα σύστημα που ψάχνει συχνά για εύκολα θύματα.

Ο Ίστγουντ αντιμετωπίζει ως τέτοιον τον Τζούελ, ώστε να καταδυθεί στον ψυχισμό του, τον εξανθρωπίζει και αναδεικνύει τις τραγικές αυταπάτες του, χωρίς να αποφεύγει να φωτίσει τα λάθη του. Κοινωνός αυτής της ενδοσκόπησης ο πρωταγωνιστής Πολ Γουόλτερ Χάουζερ σε μια αποκαλυπτική, πολυεπίπεδη ερμηνεία, η οποία λειτουργεί ως το καλοκουρδισμένο γρανάζι του σασπένς στη σκηνοθεσία του Ίστγουντ. Οι δυο τους παίρνουν από το χέρι τη δραματουργία και διευρύνουν τον συναισθηματικό αντίκτυπο και την αγχώδη ένταση σε κάθε πλάνο, όσο προχωράει η πλοκή.

Τότε ο Ίστγουντ καταφέρεται ανοιχτά ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσω των δημοσιογράφων που υιοθετούν τη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» για να βγάλουν μια είδηση. Ή μέσω της παρορμητικής συμπεριφοράς των ντετέκτιβ, οι οποίοι για να καλύψουν τα λάθη τους είναι ικανοί να παγιδεύσουν έναν αθώο. Ακόμη και οι απλοί Αμερικανοί πολίτες μπαίνουν στο στόχαστρο, καθώς πανηγυρίζουν την απότομη πτώση ενός ανθρώπου που μέχρι πρότινος χαιρετούσαν ως ήρωα. Κόντρα στην υποκρισία, ο Ίστγουντ αντιπροτείνει τη σύνεση, την προστασία της αξιοπρέπειας και στο τέλος καταφέρνει να συμφιλιώσει τους πάντες με έναν κινηματογραφικά εύγλωττο τρόπο.

ΣΑΒΒΑΤΟ 1/8 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 2/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 109′

Μετρ της χολιγουντιανής κωμωδίας («Φιλενάδες», «Ghostbusters», «Spy»), ο Πολ Φέιγκ αφήνει προς στιγμή πίσω του τη Μελίσα ΜακΚάρθι και διασχίζει τον Ατλαντικό για να σκηνοθετήσει την Εμίλια Κλαρκ, την Ντενέρις του «Game of thrones», σε ένα σενάριο της γνωστής σταρ Έμα Τόμσον και της πρωτοεμφανιζόμενης Μπριόνι Κίμινγκς. Σύμφωνα με αυτό η Κέιτ είναι μια ανεύθυνη νεαρή κοπέλα που έχει απομακρυνθεί από τους δικούς της, Κροάτες πρόσφυγες στο Λονδίνο. Χωρίς να παίρνει τη ζωή της στα σοβαρά και κυνηγώντας επιπόλαια καριέρα τραγουδίστριας, έχει καταντήσει πρόβλημα για τους γύρω της, μέχρι που κάποια στιγμή πέφτει απροειδοποίητα πάνω στον κύριο Τέλειο.

Η Εμίλια Κλαρκ δεν πείθει στιγμή ως επιπόλαιο, άτακτο κορίτσι σε ένα κονσερβοποιημένο rom-com, που εμπνέεται ελεύθερα από το ομότιτλο pop hit των Wham και θέλει να φυτέψει μέσα σε όλα τα βαρετά κλισέ του είδους ιδέες κατά του Brexit και υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης. The very next day you’ll give it away…

ΔΕΥΤΕΡΑ 27/7 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 28/7 – 22:00

Δραματική 2019  || Διάρκεια: 126′

Οι συνεταίροι μιας δικηγορικής φίρμας με παράδοση στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρήσεων συνεδριάζουν για να αποφασίσουν αν θα πάνε τη μεγαλύτερη αμερικανική εταιρeία χημικών στα δικαστήρια. Ένας τους, ο ήρωας της ταινίας, προσπαθεί να τους πείσει ότι αυτό είναι το σωστό, αφού έχει αποδειχτεί πως μολύνει συστηματικά το περιβάλλον, αλλά οι πολλοί σκέφτονται τον άνισο αγώνα και τη σπίλωση της καριέρας τους. Ώσπου ο επικεφαλής χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, βγάζει ένα οργισμένο λογίδριο περί σωστής, ηθικής «αμερικανικής επιχειρηματικότητας» και η ιστορία του οικολογικού κινήματος αλλάζει αποφασιστικά.

Ο Ρομπ Μπίλοτ, ο οποίος ακόμη κυνηγάει δικαστικά τον κολοσσό DuPont, ξεκίνησε πριν από μία εικοσαετία έναν θαρραλέο αγώνα εναντίον του, σοκαρισμένος από όσα ανακάλυψε στις φάρμες της Δυτικής Βιρτζίνια. Τα «Σκοτεινά Νερά» μετατρέπουν τη σταυροφορία του σε μια διδακτική, μελοδραματική καταγγελία (η γεμάτη κατανόηση σύζυγος διαμαρτύρεται γιατί ο Μπίλοτ παραμελεί την οικογένειά του), όπου νούμερα και ντοκουμέντα έχουν μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε αφηγηματική πρωτοτυπία. Διά χειρός του –αγνώριστου εδώ– Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «I’m not There», «Carol»).

ΣΑΒΒΑΤΟ 25/7 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 25/7 – 22:00

Περιπέτεια 2019  || Διάρκεια: 122′

Eνας από τους διασημότερους κακούς στην ιστορία των κόμικς, ο –διά χειρός Μπιλ Φίνγκερ, Μπομπ Κέιν και Τζέρι Ρόμπινσον– Τζόκερ ευτύχησε να διαπρέψει και ως εμβληματική κινηματογραφική φιγούρα. Είναι μέχρι σήμερα όχι μόνον ο πιο καλοπληρωμένος ρόλος στην ιστορία (ο Τζακ Νίκολσον στον «Μπάτμαν») αλλά και ο μοναδικός χάρτινος χαρακτήρας που χάρισε Όσκαρ στον ερμηνευτή του (στον Χιθ Λέτζερ για τον «Σκοτεινό Ιππότη»).

Και να που τώρα ένας άλλος ηθοποιός, ο χαμαιλέοντας Γιοακίν Φίνιξ, έρχεται να κλέψει τις εντυπώσεις ως ο τρόμος της Γκόθαμ Σίτι και η νέμεσις του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, σε μια τολμηρή, σχεδόν ανατρεπτική προσέγγιση του μύθου, η οποία επιχειρεί να περιγράψει, με ύφος στιλιζαρισμένου κοινωνικού δράματος, τη μεταμόρφωση ενός καθημερινού ανθρωπάκου σε αρχετυπικό σύμβολο του κακού.

Μεταμορφωμένος εμφανίζεται εδώ και ο Τοντ Φίλιπς, συν-σεναριογράφος του «Borat» και σκηνοθέτης της τριλογίας «The Hangover». Μετρ της χοντροκομμένης κωμωδίας, παίρνει τώρα μια εντυπωσιακή δραματική στροφή στην κόμικς μυθολογία, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις ιδέες του πάνω στη σύγχρονη αντρική ταυτότητα και συμπεριφορά, στα όρια της πολιτικής ορθότητας, στον ρόλο των mass media και στα καταπιεστικά κοινωνικά πρότυπα. Μάλιστα ο ήρωάς του Άρθουρ Φλεκ, ένας μοναχικός άντρας με χρόνιο πρόβλημα συμπεριφοράς (γελάει όταν αγχώνεται, στενοχωριέται ή εκνευρίζεται), είναι ο μέσος λευκός Αμερικανός, που από κοινωνικά προνομιούχος νιώθει πλέον απειλούμενος από παντού· τις όλο και δυναμικότερες γυναίκες, την πληθώρα των μεταναστών, τη διογκούμενη ανεργία, τον ασφυκτικό έλεγχο της (κάθε μορφής) εξουσίας, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την επαπειλούμενη καταστροφή του πλανήτη…

Διεισδυτική, η πολιτικοκοινωνική ματιά του Φίλιπς ακτινογραφεί μια Γκόθαμ/Νέα Υόρκη του άμεσου μέλλοντος, παρουσιάζοντάς τη σαν ένα χαοτικό μικροσύμπαν όπου βασιλεύουν η βία και η διαφθορά. Ο ήρωάς του, ο οποίος ανεβαίνει κάθε μέρα έναν συμβολικό γολγοθά (οι τσιμεντένιες σκάλες), έχει για μοναδικό στήριγμα τη μητέρα του, μια οικογενειακή σχέση που θα αποδειχτεί τραυματική, και ως διέξοδο ένα φανταστικό success story, αυτό της σπουδαίας κωμικής καριέρας. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ως σταρ ενός τηλεοπτικού σόου, δείχνει το σκορσεζικό δρόμο: ο Άρθουρ Φλεκ δεν είναι παρά ακόμη ένας Ρούμπερτ Πάπκιν («Βασιλιάς για Μια Νύχτα»), τον οποίο η κοινωνική αδιαφορία μετατρέπει σε νέο, προσαρμοσμένο στα μέτρα της ποπ κουλτούρας Τράβις Μπικλ («Ο Ταξιτζής»).

Μέσω της θεαματικής, σκηνοθετημένης με (ίσως υπερβολικά) δεξιοτεχνικό στιλιζάρισμα μεταμόρφωσής του, αυτός ο «Joker» θα σχολιάσει εύστοχα, και πάντα στο πλαίσιο μιας κόμικς σινε-περιπέτειας, τα συμπλέγματα ευνουχισμού του μέσου Αμερικανού –ψηφοφόρου του Ντόναλντ Τραμπ–, το τέλος των εμπνευσμένων ιδεολογιών (ο Τζόκερ ως επαναστάτης), αλλά κυρίως την περίπλοκη μα άμεση σχέση βίας και θεάματος.

ΠΕΜΠΤΗ 16/7 – 22:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/7 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 114′

Η ιδέα μιας ταινίας που απογυμνώνει, μέσω της σάτιρας, την μπαναλιτέ του ναζισμού είναι διαχρονική στην ιστορία του σινεμά. Στην αντιναζί παρέα των Τσάρλι Τσάπλιν («Ο Μεγάλος Δικτάτωρ») και Ρομπέρτο Μπενίνι («Η Ζωή Είναι Ωραία»), μεταξύ άλλων, έρχεται να προστεθεί ο Νεοζηλανδός με εβραϊκές ρίζες Τάικα Γουαϊτίτι («What We Do in the Shadows», «Thor: Ragnarok») με ένα φιλμ περισσότερο συγγενές στη διάθεση του Ιταλού κωμικού παρά του πολιτικά φορτισμένου Σαρλό.

Κεντρικός ήρωας της ταινίας ο 10χρονος πιτσιρικάς Τζότζο, ένας φανατικός οπαδός της ναζιστικής ιδεολογίας, που φαντασιώνεται πως καλύτερός του φίλος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ, τον οποίο ενσαρκώνει (όχι πάντα) ζωηρά ο Γουαϊτίτι. Ολόκληρος ο κόσμος του μικρού θα γυρίσει ανάποδα, όταν ανακαλύψει πως η μητέρα του κρύβει στο σπίτι μια ελάχιστα μεγαλύτερή του Εβραία. Ο αποσβολωμένος ήρωας αναγκάζεται να την ανεχτεί ώστε να προστατεύσει τη μαμά του την ώρα που ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στην τελευταία πράξη του.

Ο Τζότζο είναι ένας αρχετυπικός ήρωας του Γουαϊτίτι, καθώς πρόκειται για ένα ονειροπόλο αγόρι τραυματισμένο από την πατρική απουσία, όπως αντίστοιχα έχουμε δει στα προηγούμενα φιλμ του «Boy» και «Hunt for the Wilderpeople». Η φαντασία συνιστά το μοναδικό καταφύγιο αυτών των χαρακτήρων απέναντι σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα με την οποία προσπαθούν να συμφιλιωθούν. Το κενό που νιώθει ο Τζότζο έρχονται να καλύψουν ο ναζισμός και οι αναπαραστάσεις του. Η επιβεβλημένη ομοιομορφία ικανοποιεί αυτόματα την αίσθηση του ανήκειν, ενώ η ανάδειξη του Φίρερ σε κυρίαρχη πατρική φιγούρα φροντίζει για τα υπόλοιπα.

Το πρώτο μέρος της ταινίας αναβλύζει ζωντάνια, μια και ο Γουαϊτίτι υιοθετεί έναν feelgood συνδυασμό βιτριολικού σλάπστικ χιούμορ και «γουεσαντερσονικού» στιλιζαρίσματος, το οποίο χαρίζει μερικές αυθεντικά αστείες και διόλου κανιβαλιστικές στιγμές. Δεν συμβαίνει το ίδιο στο δεύτερο μισό του «Τζότζο», όπου φαίνεται σαν να τελειώνουν τα καύσιμα της έμπνευσης, καθώς η ατμόσφαιρα από ανάλαφρη μετατρέπεται άξαφνα σε σοβαροφανή. Μοιάζει λες και ο Γουαϊτίτι συνειδητοποίησε ετεροχρονισμένα πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο αστεία τελικά.

Τότε παίρνουν τα ηνία οι βολικές σεναριακές λύσεις, που οδηγούν στην εύκολη συγκίνηση και την ανάδειξη της αγάπης ως γιατρικού που τα θεραπεύει όλα. Αποφεύγεται δε τεχνηέντως οποιοδήποτε πολιτική αναφορά, με τις ιστορικές απλουστεύσεις να παραμένουν χτυπητές. Χάρη όμως στην ειλικρινή διάθεσή του φτιάχνει ένα φιλμ που διαβάζεται καλύτερα ως καλόκαρδο παραμύθι παρά ως αιχμηρή αντιναζιστική σάτιρα και το οποίο του έφερε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ του Τορόντο αλλά κι έξι οσκαρικές υποψηφιότητες.

ΔΕΥΤΕΡΑ 20/7 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 21/7 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 132′

Ο Ρομάν Πολάνσκι έχει πολλούς λόγους να θαυμάζει τον Ζορζ Κλεμανσό. Τον θαρραλέο Γάλλο εκδότη και πολιτικό, ο οποίος καθόρισε τη Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία. Ευφυής, προοδευτικός και ασυμβίβαστος, ήταν από τους ισχυρότερους υπερασπιστές του Εμίλ Ζολά στην πολύκροτη υπόθεση Ντρεϊφίς (Ντρέιφους στα καθ’ ημάς), ενώ ιστορική έχει μείνει η φράση του: «Η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με τη δικαιοσύνη όσο η στρατιωτική μπάντα με τη μουσική».

Θεωρώντας πως ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα ψευδών κατηγοριών και προκατειλημμένων απόψεων περί βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης, ο Πολωνοεβραίος σκηνοθέτης βρίσκει πολλά κοινά ανάμεσα στη δική του ιστορία και σε εκείνη του εβραϊκής καταγωγής Γάλλου αξιωματικού Αλφρέντ Ντρεϊφίς. Αποδιοπομπαίος τράγος της ανάγκης των στρατιωτικών αρχών να βρουν τον προδότη που έδινε απόρρητες πληροφορίες στους Γερμανούς, ο Ντρεϊφίς οδηγήθηκε τον Νοέμβριο του 1894 ενώπιον του στρατοδικείου, όπου καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Καθαιρέθηκε και τον Απρίλιο του επόμενου έτους απεστάλη σιδηροδέσμιος στο Νησί του Διαβόλου.

Εν τω μεταξύ, ο γνώστης της υπόθεσης αντισυνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ ανέλαβε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και δεν άργησε να διαπιστώσει πως πίσω από τις κατηγορίες εναντίον του Ντρεϊφίς είχε στηθεί μια περίτεχνη πλεκτάνη που άφηνε ανέγγιχτο τον αληθινό ένοχο, τον ταγματάρχη Φέρντιντ Εστερχάζι. Αταλάντευτης ηθικής, ως στρατιωτικός παλαιάς κοπής, ξεκινά τότε μια ριψοκίνδυνη έρευνα για τη συγκέντρωση αθωωτικών στοιχείων, αλλά βρίσκει μπροστά του αμετανόητο το γαλλικό μιλιταριστικό κατεστημένο. Η επιμονή του και το πύρινο άρθρο του Εμίλ Ζολά «Κατηγορώ…!» όμως ανοίγουν το δρόμο της (καθυστερημένης) δικαίωσης.

Αν και αντανακλά ξεκάθαρα τις δικές του περιπέτειες, ο Πολάνσκι χειρίζεται την υπόθεση Ντρεϊφίς με στιβαρή νηφαλιότητα, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του εδώ και πολλά χρόνια. Πατώντας σ’ ένα στέρεα δομημένο σενάριο που συνυπογράφει με τον Ρόμπερτ Χάρις («Ο Αόρατος Συγγραφέας»), αναδεικνύει μέσα από ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ εποχής τη σχέση πολιτικής πρακτικής και ηθικών αξιών (κοφτερή σαν ψυχρό λεπίδι η τελική σκηνή), εθνικιστικού φανατισμού και ψυχολογίας των μαζών, όσο και την αιώνια διαμάχη κάθε μορφής εξουσίας με την εξατομικευμένη ανθρώπινη συνείδηση.

Ανέκαθεν πιστός στην πεποίθησή του πως ο άνθρωπος στέκει αδύναμος απέναντι σε δυνάμεις που τον υπερβαίνουν («Το Μωρό της Ρόζμαρι», «Τσάιναταουν», «Ο Ένοικος», «Η Ένατη Πύλη», «Αόρατος Συγγραφέας»), ο Πολάνσκι ευθυγραμμίζει δεξιοτεχνικά το διασημότερο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο της πρόσφατης ιστορίας με τη ζηλευτή φιλμογραφία του, καυτηριάζει τη διαχρονική μισαλλοδοξία που εμφωλεύει στις ευνομούμενες δυτικές δημοκρατίες, εξαπολύει το «Κατηγορώ…!» του στην πολιτική ορθότητα της #MeToo πραγματικότητας και κερδίζει το Αργυρό Λιοντάρι και το βραβείο κριτικών του φεστιβάλ Βενετίας όσο και τέσσερις υποψηφιότητες Ευρωπαϊκών Βραβείων (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ αντρικού ρόλου).