Τελευταία Νέα

ΠΕΜΠΤΗ 16/7 – 22:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/7 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 114′

Η ιδέα μιας ταινίας που απογυμνώνει, μέσω της σάτιρας, την μπαναλιτέ του ναζισμού είναι διαχρονική στην ιστορία του σινεμά. Στην αντιναζί παρέα των Τσάρλι Τσάπλιν («Ο Μεγάλος Δικτάτωρ») και Ρομπέρτο Μπενίνι («Η Ζωή Είναι Ωραία»), μεταξύ άλλων, έρχεται να προστεθεί ο Νεοζηλανδός με εβραϊκές ρίζες Τάικα Γουαϊτίτι («What We Do in the Shadows», «Thor: Ragnarok») με ένα φιλμ περισσότερο συγγενές στη διάθεση του Ιταλού κωμικού παρά του πολιτικά φορτισμένου Σαρλό.

Κεντρικός ήρωας της ταινίας ο 10χρονος πιτσιρικάς Τζότζο, ένας φανατικός οπαδός της ναζιστικής ιδεολογίας, που φαντασιώνεται πως καλύτερός του φίλος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ, τον οποίο ενσαρκώνει (όχι πάντα) ζωηρά ο Γουαϊτίτι. Ολόκληρος ο κόσμος του μικρού θα γυρίσει ανάποδα, όταν ανακαλύψει πως η μητέρα του κρύβει στο σπίτι μια ελάχιστα μεγαλύτερή του Εβραία. Ο αποσβολωμένος ήρωας αναγκάζεται να την ανεχτεί ώστε να προστατεύσει τη μαμά του την ώρα που ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στην τελευταία πράξη του.

Ο Τζότζο είναι ένας αρχετυπικός ήρωας του Γουαϊτίτι, καθώς πρόκειται για ένα ονειροπόλο αγόρι τραυματισμένο από την πατρική απουσία, όπως αντίστοιχα έχουμε δει στα προηγούμενα φιλμ του «Boy» και «Hunt for the Wilderpeople». Η φαντασία συνιστά το μοναδικό καταφύγιο αυτών των χαρακτήρων απέναντι σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα με την οποία προσπαθούν να συμφιλιωθούν. Το κενό που νιώθει ο Τζότζο έρχονται να καλύψουν ο ναζισμός και οι αναπαραστάσεις του. Η επιβεβλημένη ομοιομορφία ικανοποιεί αυτόματα την αίσθηση του ανήκειν, ενώ η ανάδειξη του Φίρερ σε κυρίαρχη πατρική φιγούρα φροντίζει για τα υπόλοιπα.

Το πρώτο μέρος της ταινίας αναβλύζει ζωντάνια, μια και ο Γουαϊτίτι υιοθετεί έναν feelgood συνδυασμό βιτριολικού σλάπστικ χιούμορ και «γουεσαντερσονικού» στιλιζαρίσματος, το οποίο χαρίζει μερικές αυθεντικά αστείες και διόλου κανιβαλιστικές στιγμές. Δεν συμβαίνει το ίδιο στο δεύτερο μισό του «Τζότζο», όπου φαίνεται σαν να τελειώνουν τα καύσιμα της έμπνευσης, καθώς η ατμόσφαιρα από ανάλαφρη μετατρέπεται άξαφνα σε σοβαροφανή. Μοιάζει λες και ο Γουαϊτίτι συνειδητοποίησε ετεροχρονισμένα πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο αστεία τελικά.

Τότε παίρνουν τα ηνία οι βολικές σεναριακές λύσεις, που οδηγούν στην εύκολη συγκίνηση και την ανάδειξη της αγάπης ως γιατρικού που τα θεραπεύει όλα. Αποφεύγεται δε τεχνηέντως οποιοδήποτε πολιτική αναφορά, με τις ιστορικές απλουστεύσεις να παραμένουν χτυπητές. Χάρη όμως στην ειλικρινή διάθεσή του φτιάχνει ένα φιλμ που διαβάζεται καλύτερα ως καλόκαρδο παραμύθι παρά ως αιχμηρή αντιναζιστική σάτιρα και το οποίο του έφερε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ του Τορόντο αλλά κι έξι οσκαρικές υποψηφιότητες.

ΔΕΥΤΕΡΑ 20/7 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 21/7 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 132′

Ο Ρομάν Πολάνσκι έχει πολλούς λόγους να θαυμάζει τον Ζορζ Κλεμανσό. Τον θαρραλέο Γάλλο εκδότη και πολιτικό, ο οποίος καθόρισε τη Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία. Ευφυής, προοδευτικός και ασυμβίβαστος, ήταν από τους ισχυρότερους υπερασπιστές του Εμίλ Ζολά στην πολύκροτη υπόθεση Ντρεϊφίς (Ντρέιφους στα καθ’ ημάς), ενώ ιστορική έχει μείνει η φράση του: «Η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με τη δικαιοσύνη όσο η στρατιωτική μπάντα με τη μουσική».

Θεωρώντας πως ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα ψευδών κατηγοριών και προκατειλημμένων απόψεων περί βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης, ο Πολωνοεβραίος σκηνοθέτης βρίσκει πολλά κοινά ανάμεσα στη δική του ιστορία και σε εκείνη του εβραϊκής καταγωγής Γάλλου αξιωματικού Αλφρέντ Ντρεϊφίς. Αποδιοπομπαίος τράγος της ανάγκης των στρατιωτικών αρχών να βρουν τον προδότη που έδινε απόρρητες πληροφορίες στους Γερμανούς, ο Ντρεϊφίς οδηγήθηκε τον Νοέμβριο του 1894 ενώπιον του στρατοδικείου, όπου καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Καθαιρέθηκε και τον Απρίλιο του επόμενου έτους απεστάλη σιδηροδέσμιος στο Νησί του Διαβόλου.

Εν τω μεταξύ, ο γνώστης της υπόθεσης αντισυνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ ανέλαβε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και δεν άργησε να διαπιστώσει πως πίσω από τις κατηγορίες εναντίον του Ντρεϊφίς είχε στηθεί μια περίτεχνη πλεκτάνη που άφηνε ανέγγιχτο τον αληθινό ένοχο, τον ταγματάρχη Φέρντιντ Εστερχάζι. Αταλάντευτης ηθικής, ως στρατιωτικός παλαιάς κοπής, ξεκινά τότε μια ριψοκίνδυνη έρευνα για τη συγκέντρωση αθωωτικών στοιχείων, αλλά βρίσκει μπροστά του αμετανόητο το γαλλικό μιλιταριστικό κατεστημένο. Η επιμονή του και το πύρινο άρθρο του Εμίλ Ζολά «Κατηγορώ…!» όμως ανοίγουν το δρόμο της (καθυστερημένης) δικαίωσης.

Αν και αντανακλά ξεκάθαρα τις δικές του περιπέτειες, ο Πολάνσκι χειρίζεται την υπόθεση Ντρεϊφίς με στιβαρή νηφαλιότητα, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του εδώ και πολλά χρόνια. Πατώντας σ’ ένα στέρεα δομημένο σενάριο που συνυπογράφει με τον Ρόμπερτ Χάρις («Ο Αόρατος Συγγραφέας»), αναδεικνύει μέσα από ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ εποχής τη σχέση πολιτικής πρακτικής και ηθικών αξιών (κοφτερή σαν ψυχρό λεπίδι η τελική σκηνή), εθνικιστικού φανατισμού και ψυχολογίας των μαζών, όσο και την αιώνια διαμάχη κάθε μορφής εξουσίας με την εξατομικευμένη ανθρώπινη συνείδηση.

Ανέκαθεν πιστός στην πεποίθησή του πως ο άνθρωπος στέκει αδύναμος απέναντι σε δυνάμεις που τον υπερβαίνουν («Το Μωρό της Ρόζμαρι», «Τσάιναταουν», «Ο Ένοικος», «Η Ένατη Πύλη», «Αόρατος Συγγραφέας»), ο Πολάνσκι ευθυγραμμίζει δεξιοτεχνικά το διασημότερο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο της πρόσφατης ιστορίας με τη ζηλευτή φιλμογραφία του, καυτηριάζει τη διαχρονική μισαλλοδοξία που εμφωλεύει στις ευνομούμενες δυτικές δημοκρατίες, εξαπολύει το «Κατηγορώ…!» του στην πολιτική ορθότητα της #MeToo πραγματικότητας και κερδίζει το Αργυρό Λιοντάρι και το βραβείο κριτικών του φεστιβάλ Βενετίας όσο και τέσσερις υποψηφιότητες Ευρωπαϊκών Βραβείων (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ αντρικού ρόλου).

ΣΑΒΒΑΤΟ 18/7 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 19/7 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 112′

Το υποψήφιο για Όσκαρ «Μετά το Γάμο» (2006) της Σουζάνε Μπίερ ξεκινάει από ένα ορφανοτροφείο στην Ινδία, σαν αυτό το οποίο διευθύνει η καλοσυνάτη Ίζαμπελ στο ριμέικ του Μπαρτ Φρέντλιχ («Ο Μύθος των Αποτυπωμάτων», «The Rebound»). Μόνο που το ίδρυμα αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης, έτσι όταν εμφανίζεται μια υποψήφια χορηγός από τη Νέα Υόρκη, η Ίζαμπελ είναι υποχρεωμένη να μπει στο αεροπλάνο. Η γνωριμία της με την επιτυχημένη επιχειρηματία Τερέζα Γιανγκ θα είναι αποκαλυπτική, φέρνοντας ένα κουαρτέτο χαρακτήρων (τις δύο γυναίκες συν τον σύζυγο και την κόρη της Τερέζα) μπροστά σε σκληρά ηθικά διλήμματα.

Τα κρυφά ατού της πλοκής τραβιούνται επιδέξια από το σεναριακό μανίκι, το όλο δράμα όμως προχωρά μάλλον άτονα και σίγουρα χωρίς να διαθέτει κινηματογραφική προσωπικότητα. Οι ήρωες υποφέρουν, τα υπαρξιακά ερωτήματά τους είναι βασανιστικά, αλλά ο Φρέντλιχ δεν έχει τη σκηνοθετική ικανότητα να μπήξει τα νύχια του βαθιά και να γδάρει τα εσώψυχα ανθρώπων παγιδευμένων στα λάθη του παρελθόντος, παραμένοντας ένας συγκροτημένος πλην άτολμος σινε-αφηγητής.