Ετικέτα: drama

ΠΕΜΠΤΗ 27/7 – 21:00

Δραματική 2019  || Διάρκεια: 126′

Οι συνεταίροι μιας δικηγορικής φίρμας με παράδοση στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρήσεων συνεδριάζουν για να αποφασίσουν αν θα πάνε τη μεγαλύτερη αμερικανική εταιρeία χημικών στα δικαστήρια. Ένας τους, ο ήρωας της ταινίας, προσπαθεί να τους πείσει ότι αυτό είναι το σωστό, αφού έχει αποδειχτεί πως μολύνει συστηματικά το περιβάλλον, αλλά οι πολλοί σκέφτονται τον άνισο αγώνα και τη σπίλωση της καριέρας τους. Ώσπου ο επικεφαλής χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, βγάζει ένα οργισμένο λογίδριο περί σωστής, ηθικής «αμερικανικής επιχειρηματικότητας» και η ιστορία του οικολογικού κινήματος αλλάζει αποφασιστικά.

Ο Ρομπ Μπίλοτ, ο οποίος ακόμη κυνηγάει δικαστικά τον κολοσσό DuPont, ξεκίνησε πριν από μία εικοσαετία έναν θαρραλέο αγώνα εναντίον του, σοκαρισμένος από όσα ανακάλυψε στις φάρμες της Δυτικής Βιρτζίνια. Τα «Σκοτεινά Νερά» μετατρέπουν τη σταυροφορία του σε μια διδακτική, μελοδραματική καταγγελία (η γεμάτη κατανόηση σύζυγος διαμαρτύρεται γιατί ο Μπίλοτ παραμελεί την οικογένειά του), όπου νούμερα και ντοκουμέντα έχουν μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε αφηγηματική πρωτοτυπία. Διά χειρός του –αγνώριστου εδώ– Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «I’m not There», «Carol»).

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/8 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 25/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 108‘

Η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ έχει γίνει πλέον ένα από τα αγαπημένα θέματα του χολιγουντιανού σινεμά, το οποίο βρίσκει ακόμη μία αφορμή για να της επιτεθεί, το σκάνδαλο που ταρακούνησε προ τριετίας τον τηλεοπτικό κολοσσό Fox News, με αφορμή απανωτές καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση. Με αστραπιαία ταχύτητα η ιστορία μεταφέρθηκε στην οθόνη διά χειρός του έμπειρου Τσαρλς Ράντολφ («Η Διερμηνέας», «Αγάπη σαν Ναρκωτικό»), ο οποίος το 2015 απέσπασε Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, μαζί με τον σκηνοθέτη Άνταμ ΜακΚέι, για το «Μεγάλο Σορτάρισμα». Η συνταγή αυτής της πανέξυπνης πολιτικοοικονομικής σάτιρας κοπιάρεται κι εδώ, ξεκινώντας με τη –μεταμορφωμένη από το μακιγιάζ– Σαρλίζ Θερόν να μας ξεναγεί, ως άνκοργουμαν Μέγκιν Κέλι, στα πλατό, στα γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων του Fox News.

Καταιγισμός πληροφοριών, κοφτό μοντάζ και ηθοποιοί που μιλούν απευθείας στην κάμερα δημιουργούν την αίσθηση ενός ζωντανού ρεπορτάζ που αρπάζει τον θεατή απ’ το λαιμό, καθώς δεν υπάρχει δευτερόλεπτο αφηγηματικής ανάσας για να πάρει απόσταση από τα τεκταινόμενα, τα οποία αφορούν τέσσερις πρωταγωνιστές. Πρόκειται για τη Μέγκιν Κέλι, η οποία ύστερα από μια επιθετική ερώτησή της στον υποψήφιο για το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ δέχεται από εκείνον μια απίστευτα σκληρή και αγενή δημόσια επίθεση, για τον επικεφαλής του Fox News Ρότζερ Έιλς, έναν κυνικό μάνατζερ με αδυναμία στις γυναικείες γάμπες, για τη νεαρή υπάλληλο του καναλιού Κάιλα Πόσπισιλ, η οποία του δείχνει έμπρακτα την «αφοσίωσή» της για να ανέλθει επαγγελματικά, και για την παρουσιάστρια Γκρέτσεν Κάρλσον. Η τελευταία, πρώην πρώτο όνομα του σταθμού, περνά στην αντεπίθεση όταν απολύεται και μηνύει τον Έιλς για σεξουαλική παρενόχληση.

Ο Τσαρλς Ράντολφ και ο σκηνοθέτης Τζέι Ρόουτς, ο οποίος ξεκίνησε από τα «Austin Rowers» και «Γαμπρός της Συμφοράς» κι έφτασε στο «Trumbo» και στις βραβευμένες πολιτικές τηλεταινίες «Recount» και «Game Change», αποκαλύπτουν με θάρρος, σπιρτάδα και πικρή ειρωνεία την Αμερική της παραπληροφόρησης, της απληστίας και της διαπλοκής που κρύβεται πίσω από την πολιτική ατζέντα της ημέρας.

Η υπόθεση Έιλς, που ξεκινά από τη φαλλοκρατική κατάχρηση εξουσίας και φτάνει στα προεδρικά tweets, έχει πολύ ζουμί, αλλά η «Βόμβα» επιλέγει να μείνει στους… τίτλους και να μιλήσει φωναχτά (και σχεδόν διδακτικά) πρωτίστως στο αμερικανικό κοινό. Δραματοποιεί συναισθηματικά τα διλήμματα των ηρωίδων, χωρίς να θίξει το ότι όλες προωθούσαν πρόθυμα την πολιτική του Fox News, συνδυάζει δεξιοτεχνικά αγωνία, χιούμορ, ανατροπές και αληθινά γεγονότα, κοιτάζει κατάματα τη μετά το #MeToo πραγματικότητα και αποσπά απολαυστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών, με τις Σαρλίζ Θερόν και Μάργκο Ρόμπι να κερδίζουν υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/8 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 23/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 118‘

Τραγική φιγούρα της show biz, η ηθοποιός και τραγουδίστρια Τζούντι Γκάρλαντ δεν θα μπορούσε να μην είχε και αυτή τη δική της σινε-βιογραφία. Και αφού ο Χάρβεϊ Γουάινστιν δεν πρόλαβε να την ετοιμάσει πρώτος με την Αν Χαθαγουέι, ο Βρετανός σκηνοθέτης Ρούπερτ Γκουλντ (του θρίλερ «True Story») δίνει στη Ρενέ Ζελβέγκερ την ευκαιρία για ένα εντυπωσιακό comeback ως το παιδί θαύμα του Χόλιγουντ και πρωταγωνίστρια του «Μάγου του Οζ», η οποία δεν ακολούθησε την καριέρα ούτε έζησε τη ζωή που ονειρευόταν, προτού βρεθεί νεκρή στα 47 της από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Σε σενάριο του Τομ Εντζ, ο οποίος έχει συμμετάσχει στο τηλεοπτικό «The crown» και υπογράφει τη σειρά του Netflix «Lovesick», η «Τζούντι» αφηγείται την ύστατη αναλαμπή της καριέρας της Γκάρλαντ έτσι όπως την περιγράφει στο μιούζικαλ «End of the rainbow» ο θεατρικός συγγραφέας του Μπρόντγουεϊ και του Γουέστ Εντ Πίτερ Κουίλτερ. Στο Λονδίνο του 1969 η καταχρεωμένη και με ξεθωριασμένη τη λάμψη της πλέον σταρ ετοιμάζεται για μια σειρά συναυλιών. Κι ενώ η ίδια προσπαθεί να ξεφύγει από τους εφιάλτες της παιδικής της ηλικίας, ο αλκοολισμός, ο εθισμός στα χάπια και ο απρόβλεπτος χαρακτήρας της είναι έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα την τελευταία ελπίδα της να ορθοποδήσει.

Με μια οσκαρικών προδιαγραφών ερμηνεία, η Ρενέ Ζελβέγκερ πασχίζει να ζωηρέψει ένα άνευρο biopic, που δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στη γνωστή ιστορία του βαρέως τιμήματος της (χολιγουντιανής) επιτυχίας. Οι απάνθρωπες απαιτήσεις της βιομηχανίας, οι μικρές μα πολύτιμες χαρές της καθημερινότητας, λίγο χιούμορ, πολύ δράμα κι εβαπορέ συγκίνηση, που βγαίνει από το ψυγείο μόνο όταν η Ρενέ/Τζούντι παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια.

ΔΕΥΤΕΡΑ 17/8 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 18/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 135′

Eργο-σταθμός της αγγλόφωνης λογοτεχνίας για τον τρόπο με τον οποίο χαρίζει στεντόρεια όσο και συγκινητική φωνή στις ηρωίδες του αλλά και για τη δεξιοτεχνική μετατροπή μιας αυτοβιογραφικής αλήθειας σε απολαυστική μυθοπλασία, οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζα Μέι Άλκοτ, που εκδόθηκαν το 1868, παραμένουν ένα διαχρονικό μπεστ σέλερ με μερικές αξιόλογες μεταφορές στη μεγάλη οθόνη (κορυφαία εκείνη του 1933 από τον Τζορτζ Κιούκορ).

Θίγοντας με ρομαντική –ίσως αφελή σήμερα– και αφηγηματικά πλούσια διάθεση τα θέματα της ενηλικίωσης και της γυναικείας χειραφέτησης, αποτελούν ένα πρώτης τάξεως θεμελιακό υλικό για ένα καλοστημένο, αναγνωρίσιμο από το μεγάλο κοινό χολιγουντιανό δράμα, όπως ήταν και σχεδόν όλες οι μέχρι τώρα σινε-προσαρμογές του. Πιστή στην ίδια ακαδημαϊκή συνταγή, η καταξιωμένη ηθοποιός («Francis Ha») και ανερχόμενη δημιουργός (δύο οσκαρικές υποψηφιότητες για το «Lady Bird») Γκρέτα Γκέργουιγκ καταθέτει τώρα τη δική της άποψη πάνω στην ιστορία των αδερφών Μαρτς, την οποία όμως προσπαθεί διακριτικά να εκμοντερνίσει ως ύφος και περιεχόμενο.

Η πρώτη εύστοχη διηγηματική παρέμβαση της Γκέργουιγκ συνίσταται στο «σπάσιμο» της γραμμικής πλοκής του μυθιστορήματος, βάζοντας τη νεαρή Τζο Μαρτς να μας μεταφέρει με διαρκή φλας μπακ από το παρόν, οπότε κι επιστρέφει στο πατρικό της, στο παρελθόν, όταν εκείνη και οι τρεις αδερφές της έκαναν σχέδια για μια ανεξάρτητη, συναρπαστική ζωή. Έτσι τέσσερα διαφορετικά γυναικεία πορτρέτα συνθέτουν την all American girl του μετεμφυλιακού 19ου αιώνα, η οποία συνεχίζει να αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες ακόμη και στις αρχές του 21ου.

Η Γκέργουιγκ τονίζει τις αναλογίες με έναν αφηγηματικό εκσυγχρονισμό (το φιζίκ και ο τρόπος ομιλίας των πρωταγωνιστριών, η «καθαρή», ατσαλάκωτη σκηνογραφική επιλογή) που δεν προδίδει τη ρομαντική ψυχή της Άλκοτ, τα γλυκερά ξεσπάσματα της οποίας υπονομεύει με τρυφερή ειρωνεία (η συζήτηση με τον εκδότη περί χάπι εντ). Αποτέλεσμα ένα στερεό όσο κι ελαφρύ, εύληπτο δράμα εποχής με έξι πρωτοκλασάτες οσκαρικές υποψηφιότητες (ταινίας, σεναρίου, α΄ και β΄ γυναικείου ρόλου, μουσικής και κοστουμιών).

ΣΑΒΒΑΤΟ 15/8 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 14/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 123′

Η επιτυχία της θεατρικής βιογραφίας του Πέτρου Ζούλια «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή, η οποία παιζόταν στις αθηναϊκές σκηνές σχεδόν για μία δεκαετία, επανέφερε στο προσκήνιο τη σπουδαιότερη Ελληνίδα στιχουργό και την περιπετειώδη ζωή της. Το πρωτότυπο σενάριο της Κατερίνας Μπέη («Θηλυκή Εταιρία», «Success Story») επιχειρεί μια διαφορετική προσέγγιση, η οποία στηρίζεται πάνω στις επώδυνες μνήμες της γεννημένης το 1893 Αϊδινιώτισσας.

«Δεν θέλω να θυμάμαι», λέει εκείνη στην πρώτη φράση της ταινίας, η οποία ξεκινά με μια γιορτινή βραδιά προς τιμήν της λαϊκής ποιήτριας μάλλον στα τέλη της δεκαετίας του ’60 (αφού παρών είναι και ο Μανώλης Χιώτης, που πέθανε το 1970), όπου παρευρίσκονται όλοι οι σπουδαίοι συνθέτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Επιστρέφουμε γρήγορα στην καταστροφή της Σμύρνης και στο ριψοκίνδυνο πέρασμά της στην Ελλάδα του 1922, για να ακολουθήσει ένα διηγηματικά στρωτό και χτισμένο πάνω στις αναμνήσεις της ηρωίδας πηγαινέλα στο χρόνο, όπου το «φάντασμα» κάθε ιστορικού κεφαλαίου της ζωής της που κλείνει (ο πρώτος και ο δεύτερος σύζυγός της, η μητέρα της…) την επισκέπτεται στο τραπέζι της τιμητικής γιορτής.

Ένα από τα φαντάσματα είναι και ο νεότερος εαυτός της, ερμηνευμένος με νεύρο από την Κάτια Γκουλιώνη («Πολυξένη»), η οποία καταφέρνει να συντονιστεί ερμηνευτικά σε μεγάλο βαθμό με την πιο δύσθυμη κι εσωστρεφή γερασμένη Ευτυχία τής –πάντα εξαιρετικής– Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη. Και οι δύο κρατούν ζωντανό το ασίγαστο πάθος μιας γυναίκας που ήθελε να παίξει στη ζωή με τους δικούς της όρους, πράγμα που η τελευταία δεν της το επέτρεψε ποτέ.

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η ταινία βγάζει στην οθόνη αυτήν την τραγική διάσταση (η κόρης της Μαίρη τραγουδά το «Δυο πόρτες έχει η ζωή»), αφήνει όμως αναπάντητη την ουσιαστική σχέση της γυναίκας Ευτυχίας με τη στιχουργό Παπαγιαννοπούλου αλλά και την Ελλάδα που ζει έξω από τη μικρή αυλή της. Τι το ιδιαίτερο κουβαλούσε η λαϊκή ποιητικότητά της; Τι συνδέει καλλιτεχνικά τα «Καβουράκια» με το «Είμαι αητός χωρίς φτερά» και τη «Φαντασία»; Πώς δένονται όλα αυτά με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που τα τραγούδησε;

Η φροντισμένη για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή αναπλάθει πειστικά τις εποχές, ο Άγγελος Φραντζής («Ακίνητο Ποτάμι») δίνει κινηματογραφική πνοή στην αφήγηση και το γέλιο διαδέχεται το δάκρυ σε μια τακτοποιημένη σινε-βιογραφία με το νου της στο μεγάλο –τηλεοπτικοαναθρεμμένο– κοινό. Από την άλλη, το χιούμορ δεν συναρθρώνεται πάντα αρμονικά με το δράμα και οι γραφικότητες (η Ρένα Βλαχοπούλου, τα καλιαρντά του Λουκά, το χαρτοπαικτικό μαχαίρωμα) βάζουν τρικλοποδιές, αλλά η μυθιστορηματική, bigger than life προσωπικότητα της ηρωίδας χαρίζει στην ταινία παλμό και μερικά ειλικρινή συγκινητικά ξεσπάσματα.

ΠΕΜΠΤΗ 13/8 – 22:00

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 132′

Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας των Κανών ξεκινάει από εκεί που τέλειωσε ο προηγούμενος («Κλέφτες Καταστημάτων»). Είμαστε ακόμη στην Άπω Ανατολή, συγκεκριμένα στη Σεούλ, και πάντα στη σκιά του ασιατικού οικονομικού θαύματος. Η τετραμελής οικογένεια Κιμ ζει σε ένα μικρό υπόγειο που πλημμυρίζει με την πρώτη ευκαιρία κι επιβιώνει με εφήμερες μικροδουλειές, σχεδιάζοντας φτηνο-κομπίνες κι ελπίζοντας, γενικά κι αόριστα, σε ένα καλύτερο αύριο.

Αυτό μοιάζει να γλυκοχαράζει όταν ο μικρός γιος Κι-γου προσλαμβάνεται ως καθηγητής αγγλικών της μικρής κόρης του κ. Παρκ. Πρόκειται για έναν εύπορο πατριάρχη μιας –επίσης τετραμελούς– οικογένειας, η οποία γρήγορα θα χρειαστεί κι έναν «art therapy» καθηγητή για τον γιο της. Εξπέρ στις πλαστογραφίες, η αδερφή του Κι-γου θα παρουσιαστεί στο μοντέρνο κι ευρύχωρο σπίτι των Παρκ ως γνωστή του από το κολέγιο, θα πιάσει δουλειά και θα οργανώσει με τους υπόλοιπους Κιμ την πλήρη «εισβολή» της φτωχής τετράδας στη ζωή της πλούσιας.

Ποια είναι τα παράσιτα της υπόθεσης; Με έναν μεθοδικό, φαινομενικά χαλαρό κι ευχάριστο μα στην πραγματικότητα ύπουλο αφηγηματικό τρόπο, ο δοκιμασμένος σε κάθε κινηματογραφικό είδος Μπονγκ Τζουν-χο («Memories of Murder», «Ο Επισκέπτης», «Mother», «Snowpiercer») εναλλάσσει δεξιοτεχνικά την απόσταση που κρατά ο φακός από την κάθε οικογένεια. Τη μία στιγμή οι Κιμ παρουσιάζονται ως άξεστοι οπορτουνιστές και την άλλη γίνονται συμπαθείς ως απόκληροι ενός κόσμου πλαστών ευκαιριών.

Οι ατσαλάκωτοι Παρκ μοιάζουν ψυχροί και άσπλαχνοι μέσα στην αποστειρωμένη ευδαιμονία τους, δεν μπορείς όμως να μη σταθείς στο πλευρό τους όταν εξαπατώνται από τους ανθρώπους στους οποίους έχουν δείξει εμπιστοσύνη. Αλλά και πάλι, οι αμφίσημες διαθέσεις θα αλλάξουν άρδην όταν η παράδοξη συμβίωση βγάλει στην επιφάνεια (κυριολεκτικά!) μερικά καλά κρυμμένα μυστικά, ανατρέποντας τα δεδομένα ενός προβλέψιμου κοινωνικού δράματος.

Από τη γλώσσα και τη συμπεριφορά των ηρώων μέχρι την εμπνευσμένη σκηνογραφία (το άθλιο υπόγειο απέναντι στην πολυτελή μεζονέτα), η ταινία τονίζει, ακόμη και πλανοθετικά, το διαφορετικό modus vivendi των δύο οικογενειών, υπογραμμίζοντας έντονα την αδυναμία συνύπαρξής τους. Η κοινωνική κριτική του Μπονγκ Τζουν-χο, όμως, δεν είναι μετωπική κι ετοιμοφόρετη. Αντίθετα, φωτίζει από κάθε πιθανή οπτική μια πραγματικότητα χτισμένη πάνω στις ταξικές αντιθέσεις κι εξερευνά με αξιοθαύμαστη κινηματογραφική πρωτοτυπία τις αντιδράσεις που αυτή γεννά: απελπισμένες, βίαιες, λυτρωτικές όσο και αυτοκαταστροφικές.

Ευθυγραμμισμένη στην ίδια απρόβλεπτη λογική είναι και η σκηνοθετική ματιά του πάνω σε όσα –σχεδόν σουρεαλιστικά όταν φτάσουμε στο φινάλε– συμβαίνουν. Έτσι εκστατικοί απολαμβάνουμε το συναρπαστικό σλάλομ της ανάμεσα σε στιλ, διαθέσεις και είδη: κλειστοφοβικό θρίλερ, ψυχαναλυτική αλληγορία (ευφυέστατη η χρήση της επιφάνειας και του υπογείου), πικρή κωμωδία, πολιτική σάτιρα και γκροτέσκα φάρσα. Αναμφίβολα η τολμηρότερη κινηματογραφική πρόταση της χρονιάς.

ΔΕΥΤΕΡΑ 3/8 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 4/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 129′

Το γεγονός ότι φέτος κλείνει τα 90 δεν φαίνεται να πτοεί τον Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος συνεχίζει να παραδίδει το ένα φιλμ μετά το άλλο, χωρίς να χάνει σπιθαμή από την κοφτερή κινηματογραφική ματιά του και την ικανότητα να ψυχογραφεί βαθιά περίπλοκους χαρακτήρες. Στο πάνθεον των παρεξηγημένων (αντι)ηρώων του μπαίνει τώρα ο Ρίτσαρντ Τζούελ, ο φύλακας που έγινε ξαφνικά ο σωτήρας εκατοντάδων πολιτών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (1996), όταν στο κατάμεστο Ολυμπιακό Πάρκο εντόπισε έναν εκρηκτικό μηχανισμό λίγο προτού εκραγεί. Με μια σκηνοθεσία παραπλήσια του «Sully», ο Ίστγουντ αφιερώνει τον περισσότερο αφηγηματικό χρόνο στις καφκικού τύπου συνέπειες της θαρραλέας κίνησης του Τζούελ, η οποία τον μετέτρεψε από ήρωα σε Νο 1 ύποπτο της τρομοκρατικής επίθεσης.

Η «Μπαλάντα» διασκεδάζει τα στερεότυπα και τις φαντασιακές εικόνες που επικρατούν σε σχέση με διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων και θεσμών. Ο Τζούελ λ.χ. ήταν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ένας «κανονικός» λευκός, που ζει ακόμη με τη μητέρα του (η υποψήφια για Όσκαρ Κάθι Μπέιτς), μικροαστός, πατριώτης, με τυφλή εμπιστοσύνη στις αρχές, οι οποίες συμβολίζουν για εκείνον την εξαρχής προστασία των αδυνάτων, που κι εκείνος επιθυμεί διακαώς να την πράξει. Ο Τζούελ ουσιαστικά εκπροσωπεί τη λευκή αμερικανική εργατική τάξη (κάποιοι τη χαρακτηρίζουν απαξιωτικά «white trash»), που δεν την ενδιαφέρει η μεγάλη εικόνα, κοιτάζει τη δουλειά της και πιστεύει ακράδαντα ότι δεν θα απειληθεί ποτέ από ένα σύστημα που ψάχνει συχνά για εύκολα θύματα.

Ο Ίστγουντ αντιμετωπίζει ως τέτοιον τον Τζούελ, ώστε να καταδυθεί στον ψυχισμό του, τον εξανθρωπίζει και αναδεικνύει τις τραγικές αυταπάτες του, χωρίς να αποφεύγει να φωτίσει τα λάθη του. Κοινωνός αυτής της ενδοσκόπησης ο πρωταγωνιστής Πολ Γουόλτερ Χάουζερ σε μια αποκαλυπτική, πολυεπίπεδη ερμηνεία, η οποία λειτουργεί ως το καλοκουρδισμένο γρανάζι του σασπένς στη σκηνοθεσία του Ίστγουντ. Οι δυο τους παίρνουν από το χέρι τη δραματουργία και διευρύνουν τον συναισθηματικό αντίκτυπο και την αγχώδη ένταση σε κάθε πλάνο, όσο προχωράει η πλοκή.

Τότε ο Ίστγουντ καταφέρεται ανοιχτά ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσω των δημοσιογράφων που υιοθετούν τη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» για να βγάλουν μια είδηση. Ή μέσω της παρορμητικής συμπεριφοράς των ντετέκτιβ, οι οποίοι για να καλύψουν τα λάθη τους είναι ικανοί να παγιδεύσουν έναν αθώο. Ακόμη και οι απλοί Αμερικανοί πολίτες μπαίνουν στο στόχαστρο, καθώς πανηγυρίζουν την απότομη πτώση ενός ανθρώπου που μέχρι πρότινος χαιρετούσαν ως ήρωα. Κόντρα στην υποκρισία, ο Ίστγουντ αντιπροτείνει τη σύνεση, την προστασία της αξιοπρέπειας και στο τέλος καταφέρνει να συμφιλιώσει τους πάντες με έναν κινηματογραφικά εύγλωττο τρόπο.

ΣΑΒΒΑΤΟ 1/8 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 2/8 – 22:00

Δραματική 2019 || Διάρκεια: 109′

Μετρ της χολιγουντιανής κωμωδίας («Φιλενάδες», «Ghostbusters», «Spy»), ο Πολ Φέιγκ αφήνει προς στιγμή πίσω του τη Μελίσα ΜακΚάρθι και διασχίζει τον Ατλαντικό για να σκηνοθετήσει την Εμίλια Κλαρκ, την Ντενέρις του «Game of thrones», σε ένα σενάριο της γνωστής σταρ Έμα Τόμσον και της πρωτοεμφανιζόμενης Μπριόνι Κίμινγκς. Σύμφωνα με αυτό η Κέιτ είναι μια ανεύθυνη νεαρή κοπέλα που έχει απομακρυνθεί από τους δικούς της, Κροάτες πρόσφυγες στο Λονδίνο. Χωρίς να παίρνει τη ζωή της στα σοβαρά και κυνηγώντας επιπόλαια καριέρα τραγουδίστριας, έχει καταντήσει πρόβλημα για τους γύρω της, μέχρι που κάποια στιγμή πέφτει απροειδοποίητα πάνω στον κύριο Τέλειο.

Η Εμίλια Κλαρκ δεν πείθει στιγμή ως επιπόλαιο, άτακτο κορίτσι σε ένα κονσερβοποιημένο rom-com, που εμπνέεται ελεύθερα από το ομότιτλο pop hit των Wham και θέλει να φυτέψει μέσα σε όλα τα βαρετά κλισέ του είδους ιδέες κατά του Brexit και υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης. The very next day you’ll give it away…

ΔΕΥΤΕΡΑ 27/7 – 22:00

ΤΡΙΤΗ 28/7 – 22:00

Δραματική 2019  || Διάρκεια: 126′

Οι συνεταίροι μιας δικηγορικής φίρμας με παράδοση στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρήσεων συνεδριάζουν για να αποφασίσουν αν θα πάνε τη μεγαλύτερη αμερικανική εταιρeία χημικών στα δικαστήρια. Ένας τους, ο ήρωας της ταινίας, προσπαθεί να τους πείσει ότι αυτό είναι το σωστό, αφού έχει αποδειχτεί πως μολύνει συστηματικά το περιβάλλον, αλλά οι πολλοί σκέφτονται τον άνισο αγώνα και τη σπίλωση της καριέρας τους. Ώσπου ο επικεφαλής χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, βγάζει ένα οργισμένο λογίδριο περί σωστής, ηθικής «αμερικανικής επιχειρηματικότητας» και η ιστορία του οικολογικού κινήματος αλλάζει αποφασιστικά.

Ο Ρομπ Μπίλοτ, ο οποίος ακόμη κυνηγάει δικαστικά τον κολοσσό DuPont, ξεκίνησε πριν από μία εικοσαετία έναν θαρραλέο αγώνα εναντίον του, σοκαρισμένος από όσα ανακάλυψε στις φάρμες της Δυτικής Βιρτζίνια. Τα «Σκοτεινά Νερά» μετατρέπουν τη σταυροφορία του σε μια διδακτική, μελοδραματική καταγγελία (η γεμάτη κατανόηση σύζυγος διαμαρτύρεται γιατί ο Μπίλοτ παραμελεί την οικογένειά του), όπου νούμερα και ντοκουμέντα έχουν μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε αφηγηματική πρωτοτυπία. Διά χειρός του –αγνώριστου εδώ– Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «I’m not There», «Carol»).

ΣΑΒΒΑΤΟ 25/7 – 22:00

ΚΥΡΙΑΚΗ 25/7 – 22:00

Περιπέτεια 2019  || Διάρκεια: 122′

Eνας από τους διασημότερους κακούς στην ιστορία των κόμικς, ο –διά χειρός Μπιλ Φίνγκερ, Μπομπ Κέιν και Τζέρι Ρόμπινσον– Τζόκερ ευτύχησε να διαπρέψει και ως εμβληματική κινηματογραφική φιγούρα. Είναι μέχρι σήμερα όχι μόνον ο πιο καλοπληρωμένος ρόλος στην ιστορία (ο Τζακ Νίκολσον στον «Μπάτμαν») αλλά και ο μοναδικός χάρτινος χαρακτήρας που χάρισε Όσκαρ στον ερμηνευτή του (στον Χιθ Λέτζερ για τον «Σκοτεινό Ιππότη»).

Και να που τώρα ένας άλλος ηθοποιός, ο χαμαιλέοντας Γιοακίν Φίνιξ, έρχεται να κλέψει τις εντυπώσεις ως ο τρόμος της Γκόθαμ Σίτι και η νέμεσις του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, σε μια τολμηρή, σχεδόν ανατρεπτική προσέγγιση του μύθου, η οποία επιχειρεί να περιγράψει, με ύφος στιλιζαρισμένου κοινωνικού δράματος, τη μεταμόρφωση ενός καθημερινού ανθρωπάκου σε αρχετυπικό σύμβολο του κακού.

Μεταμορφωμένος εμφανίζεται εδώ και ο Τοντ Φίλιπς, συν-σεναριογράφος του «Borat» και σκηνοθέτης της τριλογίας «The Hangover». Μετρ της χοντροκομμένης κωμωδίας, παίρνει τώρα μια εντυπωσιακή δραματική στροφή στην κόμικς μυθολογία, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις ιδέες του πάνω στη σύγχρονη αντρική ταυτότητα και συμπεριφορά, στα όρια της πολιτικής ορθότητας, στον ρόλο των mass media και στα καταπιεστικά κοινωνικά πρότυπα. Μάλιστα ο ήρωάς του Άρθουρ Φλεκ, ένας μοναχικός άντρας με χρόνιο πρόβλημα συμπεριφοράς (γελάει όταν αγχώνεται, στενοχωριέται ή εκνευρίζεται), είναι ο μέσος λευκός Αμερικανός, που από κοινωνικά προνομιούχος νιώθει πλέον απειλούμενος από παντού· τις όλο και δυναμικότερες γυναίκες, την πληθώρα των μεταναστών, τη διογκούμενη ανεργία, τον ασφυκτικό έλεγχο της (κάθε μορφής) εξουσίας, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την επαπειλούμενη καταστροφή του πλανήτη…

Διεισδυτική, η πολιτικοκοινωνική ματιά του Φίλιπς ακτινογραφεί μια Γκόθαμ/Νέα Υόρκη του άμεσου μέλλοντος, παρουσιάζοντάς τη σαν ένα χαοτικό μικροσύμπαν όπου βασιλεύουν η βία και η διαφθορά. Ο ήρωάς του, ο οποίος ανεβαίνει κάθε μέρα έναν συμβολικό γολγοθά (οι τσιμεντένιες σκάλες), έχει για μοναδικό στήριγμα τη μητέρα του, μια οικογενειακή σχέση που θα αποδειχτεί τραυματική, και ως διέξοδο ένα φανταστικό success story, αυτό της σπουδαίας κωμικής καριέρας. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ως σταρ ενός τηλεοπτικού σόου, δείχνει το σκορσεζικό δρόμο: ο Άρθουρ Φλεκ δεν είναι παρά ακόμη ένας Ρούμπερτ Πάπκιν («Βασιλιάς για Μια Νύχτα»), τον οποίο η κοινωνική αδιαφορία μετατρέπει σε νέο, προσαρμοσμένο στα μέτρα της ποπ κουλτούρας Τράβις Μπικλ («Ο Ταξιτζής»).

Μέσω της θεαματικής, σκηνοθετημένης με (ίσως υπερβολικά) δεξιοτεχνικό στιλιζάρισμα μεταμόρφωσής του, αυτός ο «Joker» θα σχολιάσει εύστοχα, και πάντα στο πλαίσιο μιας κόμικς σινε-περιπέτειας, τα συμπλέγματα ευνουχισμού του μέσου Αμερικανού –ψηφοφόρου του Ντόναλντ Τραμπ–, το τέλος των εμπνευσμένων ιδεολογιών (ο Τζόκερ ως επαναστάτης), αλλά κυρίως την περίπλοκη μα άμεση σχέση βίας και θεάματος.