Ο Πατέρας

Βραβευμένος λογοτεχνικός και θεατρικός συγγραφέας, ο 41χρονος Γάλλος Φλοριάν Ζελέρ έχει υπογράψει ήδη τη σεναριακή διασκευή δύο κωμικών έργων του («Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!», «Ερωτευμένος με τη Γυναίκα μου»), αυτήν τη φορά, όμως, προχωρά σε κάτι δραματικότερο. Στην κινηματογραφική μεταφορά του «Le père», «το καλύτερο νέο θεατρικό έργο της δεκαετίας» για τους Sunday Times, το οποίο πρωτανέβηκε στην παρισινή σκηνή το 2012. Ο Ζελέρ περνά μ’ αυτό για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα, προσπαθώντας να προστατεύσει όσο καλύτερα μπορεί το φιλόδοξο εγχείρημά του. Αγκαζάρει, λοιπόν, ως συνσεναριογράφο, τον οσκαρικό Κρίστοφερ Χάμπτον («Επικίνδυνες Σχέσεις», «Εξιλέωση»), προσπαθώντας να επιλύσει ένα δύσκολο αφηγηματικό πρόβλημα, το οποίο αφορά την «οπτική» μας πάνω στην ιστορία του Άντονι.

Ενός 80χρονου Βρετανού που ζει μόνος στο λονδρέζικο διαμέρισμά του και τσακώνεται διαρκώς με την κόρη του Άνα, καθώς αρνείται κάθε βοήθειά της, πιστεύοντας πως δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη μνήμη και την αντίληψή του. Γιατί όμως τότε εκείνη επιμένει πως είναι παντρεμένη και ποιος είναι αυτός ο άγνωστος που μπαινοβγαίνει σπίτι του, ισχυριζόμενος πως είναι ο εδώ και μία δεκαετία σύζυγός της; Κι αν είναι έτσι, γιατί η Αν θέλει να φύγει για το Παρίσι και να ζήσει εκεί με άλλον άντρα;

Είναι αξιοθαύμαστη η τεχνική με την οποία οι Ζελέρ και Χάμπτον κατασκευάζουν μια εναλλακτική πραγματικότητα, που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του αποπροσανατολισμένου Άντονι, χωρίς να καταφεύγουν σε φτηνές επεξηγήσεις και χωρίς να μας μπερδεύουν ούτε στιγμή, παρόλο που παρακολουθούμε τα πάντα μέσα απ’ τα μάτια του. Άνθρωποι και γεγονότα από το παρελθόν εισβάλλουν απροειδοποίητα στην καθημερινότητα ενός υπερήλικα, η οποία αντί να γίνεται όλο και πιο βαρετή, όλο και πιο κοινότοπη, μετατρέπεται σε ζωντανό εφιάλτη. Το οικείο (διαμέρισμα) κρύβει διαρκείς απειλές, το (υποψήφιο για Όσκαρ) μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού συγχέει μαγικά αλήθεια και παραίσθηση, το ψυχολογικό δράμα δίνει τη θέση του σε μια ταινία τρόμου.

Κι αυτός ο μοντέρνος «Βασιλιάς Ληρ», πορτραίτο ενός ισχυρογνώμονα πατριάρχη που αρνείται να παραδώσει την εξουσία και το βασίλειό του («Θέλεις να με βγάλεις τρελό και να μου πάρεις το διαμέρισμα», φωνάζει ο Άντονι στην Άνα), μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μελέτη πάνω στην ταυτότητα, τη μνήμη, τις οικογενειακές σχέσεις και το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου, μοτίβο το οποίο μας επισημαίνει εμφατικά το χαμένο ρολόι που αναζητά διαρκώς ο ήρωας. Ένας άνθρωπος παγιδευμένος από τη μοίρα αλλά και τις επιλογές του, από τα συναισθήματα και τα πάθη του, αυταρχικός, φοβισμένος, επιθετικός και βαθιά απελπισμένος, ερμηνευμένος με βαθύ σπαραγμό από το ιερό τέρας που λέγεται Άντονι Χόπκινς.