ΔΕΥΤΕΡΑ 20/7 – 22:00
ΤΡΙΤΗ 21/7 – 22:00
Δραματική 2019 || Διάρκεια: 132′
Ο Ρομάν Πολάνσκι έχει πολλούς λόγους να θαυμάζει τον Ζορζ Κλεμανσό. Τον θαρραλέο Γάλλο εκδότη και πολιτικό, ο οποίος καθόρισε τη Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία. Ευφυής, προοδευτικός και ασυμβίβαστος, ήταν από τους ισχυρότερους υπερασπιστές του Εμίλ Ζολά στην πολύκροτη υπόθεση Ντρεϊφίς (Ντρέιφους στα καθ’ ημάς), ενώ ιστορική έχει μείνει η φράση του: «Η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με τη δικαιοσύνη όσο η στρατιωτική μπάντα με τη μουσική».
Θεωρώντας πως ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα ψευδών κατηγοριών και προκατειλημμένων απόψεων περί βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης, ο Πολωνοεβραίος σκηνοθέτης βρίσκει πολλά κοινά ανάμεσα στη δική του ιστορία και σε εκείνη του εβραϊκής καταγωγής Γάλλου αξιωματικού Αλφρέντ Ντρεϊφίς. Αποδιοπομπαίος τράγος της ανάγκης των στρατιωτικών αρχών να βρουν τον προδότη που έδινε απόρρητες πληροφορίες στους Γερμανούς, ο Ντρεϊφίς οδηγήθηκε τον Νοέμβριο του 1894 ενώπιον του στρατοδικείου, όπου καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Καθαιρέθηκε και τον Απρίλιο του επόμενου έτους απεστάλη σιδηροδέσμιος στο Νησί του Διαβόλου.
Εν τω μεταξύ, ο γνώστης της υπόθεσης αντισυνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ ανέλαβε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και δεν άργησε να διαπιστώσει πως πίσω από τις κατηγορίες εναντίον του Ντρεϊφίς είχε στηθεί μια περίτεχνη πλεκτάνη που άφηνε ανέγγιχτο τον αληθινό ένοχο, τον ταγματάρχη Φέρντιντ Εστερχάζι. Αταλάντευτης ηθικής, ως στρατιωτικός παλαιάς κοπής, ξεκινά τότε μια ριψοκίνδυνη έρευνα για τη συγκέντρωση αθωωτικών στοιχείων, αλλά βρίσκει μπροστά του αμετανόητο το γαλλικό μιλιταριστικό κατεστημένο. Η επιμονή του και το πύρινο άρθρο του Εμίλ Ζολά «Κατηγορώ…!» όμως ανοίγουν το δρόμο της (καθυστερημένης) δικαίωσης.
Αν και αντανακλά ξεκάθαρα τις δικές του περιπέτειες, ο Πολάνσκι χειρίζεται την υπόθεση Ντρεϊφίς με στιβαρή νηφαλιότητα, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του εδώ και πολλά χρόνια. Πατώντας σ’ ένα στέρεα δομημένο σενάριο που συνυπογράφει με τον Ρόμπερτ Χάρις («Ο Αόρατος Συγγραφέας»), αναδεικνύει μέσα από ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ εποχής τη σχέση πολιτικής πρακτικής και ηθικών αξιών (κοφτερή σαν ψυχρό λεπίδι η τελική σκηνή), εθνικιστικού φανατισμού και ψυχολογίας των μαζών, όσο και την αιώνια διαμάχη κάθε μορφής εξουσίας με την εξατομικευμένη ανθρώπινη συνείδηση.
Ανέκαθεν πιστός στην πεποίθησή του πως ο άνθρωπος στέκει αδύναμος απέναντι σε δυνάμεις που τον υπερβαίνουν («Το Μωρό της Ρόζμαρι», «Τσάιναταουν», «Ο Ένοικος», «Η Ένατη Πύλη», «Αόρατος Συγγραφέας»), ο Πολάνσκι ευθυγραμμίζει δεξιοτεχνικά το διασημότερο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο της πρόσφατης ιστορίας με τη ζηλευτή φιλμογραφία του, καυτηριάζει τη διαχρονική μισαλλοδοξία που εμφωλεύει στις ευνομούμενες δυτικές δημοκρατίες, εξαπολύει το «Κατηγορώ…!» του στην πολιτική ορθότητα της #MeToo πραγματικότητας και κερδίζει το Αργυρό Λιοντάρι και το βραβείο κριτικών του φεστιβάλ Βενετίας όσο και τέσσερις υποψηφιότητες Ευρωπαϊκών Βραβείων (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ αντρικού ρόλου).
