Ευχαριστούμε θερμά όλους εσάς, τους φίλους του δημοτικού
μας κινηματογράφου, που στηρίξατε και φέτος την προσπάθειά μας. Για όποια
μικροπροβλήματα παρουσιάστηκαν, στο πλαίσιο μιας πρωτόγνωρης κατάστασης
που βιώνει όλος ο κόσμος, ζητούμε την κατανόησή σας. Ο κινηματογράφος μας,
που στηρίζεται και σε εθελοντές, δεν είναι μια ιδιωτική επιχείρηση που αποβλέπει
στο κέρδος αλλά πρωταρχικό σκοπό έχει την ψυχαγωγία των δημοτών και την
ασφάλειά τους.
Συγκεντρώνονται τρόφιμα για το κοινωνικό παντοπωλείο
Οι συνεταίροι μιας δικηγορικής φίρμας με παράδοση στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρήσεων συνεδριάζουν για να αποφασίσουν αν θα πάνε τη μεγαλύτερη αμερικανική εταιρeία χημικών στα δικαστήρια. Ένας τους, ο ήρωας της ταινίας, προσπαθεί να τους πείσει ότι αυτό είναι το σωστό, αφού έχει αποδειχτεί πως μολύνει συστηματικά το περιβάλλον, αλλά οι πολλοί σκέφτονται τον άνισο αγώνα και τη σπίλωση της καριέρας τους. Ώσπου ο επικεφαλής χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, βγάζει ένα οργισμένο λογίδριο περί σωστής, ηθικής «αμερικανικής επιχειρηματικότητας» και η ιστορία του οικολογικού κινήματος αλλάζει αποφασιστικά.
Ο Ρομπ Μπίλοτ, ο οποίος ακόμη κυνηγάει δικαστικά τον κολοσσό DuPont, ξεκίνησε πριν από μία εικοσαετία έναν θαρραλέο αγώνα εναντίον του, σοκαρισμένος από όσα ανακάλυψε στις φάρμες της Δυτικής Βιρτζίνια. Τα «Σκοτεινά Νερά» μετατρέπουν τη σταυροφορία του σε μια διδακτική, μελοδραματική καταγγελία (η γεμάτη κατανόηση σύζυγος διαμαρτύρεται γιατί ο Μπίλοτ παραμελεί την οικογένειά του), όπου νούμερα και ντοκουμέντα έχουν μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε αφηγηματική πρωτοτυπία. Διά χειρός του –αγνώριστου εδώ– Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «I’m not There», «Carol»).
Αφού τα κατάφεραν τα τουβλάκια LEGO, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και τα κουκλάκια Playmobil; Τα δημοφιλή παιχνίδια, τα οποία ξεκίνησαν πριν από 45 χρόνια από τη Γερμανία για να κατακτήσουν τον κόσμο, δοκιμάζουν και αυτά λοιπόν, με τη σειρά τους, την τύχη τους στη μεγάλη οθόνη, αλλά δυστυχώς χωρίς τα ανάλογα αποτελέσματα (οι επιδόσεις τους στο αμερικανικό box office ήταν μια εμπορική πανωλεθρία). Και αυτό γιατί ελάχιστα πράγματα δουλεύουν αποτελεσματικά στην εκτέλεση της συνταγής «κωμική περιπέτεια φαντασίας για μικρά παιδιά».
Αυτή ξεκινά όταν η (live action) τολμηρή Μάρλα και ο μικρός αδερφός της Τσάρλι χάνονται εντελώς ξαφνικά, ως κουκλάκια, μέσα στη γεμάτη συναρπαστικές προκλήσεις χώρα των Playmobil. Κακοί τους απάγουν, παράξενοι ταξιδιώτες τους βοηθούν και θανάσιμες παγίδες παραμονεύουν διαρκώς, καθώς οι διάσημες μινιατούρες προσφέρουν στον έμπειρο animator και πρωτάρη σκηνοθέτη Λίνο ΝτιΣάλβο μια σειρά από κόσμους και χαρακτήρες (Βίκινγκ, καουμπόηδες, κατάσκοποι, Ρωμαίοι, πριγκίπισσες) που μένουν εν πολλοίς ανεκμετάλλευτοι από ένα ξεθυμασμένου χιούμορ και ρουτινιάρικης δράσης μοντέρνο παραμύθι για ανήλικους με στοιχεία… μιούζικαλ.
Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ έχει γίνει πλέον ένα από τα αγαπημένα θέματα του χολιγουντιανού σινεμά, το οποίο βρίσκει ακόμη μία αφορμή για να της επιτεθεί, το σκάνδαλο που ταρακούνησε προ τριετίας τον τηλεοπτικό κολοσσό Fox News, με αφορμή απανωτές καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση. Με αστραπιαία ταχύτητα η ιστορία μεταφέρθηκε στην οθόνη διά χειρός του έμπειρου Τσαρλς Ράντολφ («Η Διερμηνέας», «Αγάπη σαν Ναρκωτικό»), ο οποίος το 2015 απέσπασε Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, μαζί με τον σκηνοθέτη Άνταμ ΜακΚέι, για το «Μεγάλο Σορτάρισμα». Η συνταγή αυτής της πανέξυπνης πολιτικοοικονομικής σάτιρας κοπιάρεται κι εδώ, ξεκινώντας με τη –μεταμορφωμένη από το μακιγιάζ– Σαρλίζ Θερόν να μας ξεναγεί, ως άνκοργουμαν Μέγκιν Κέλι, στα πλατό, στα γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων του Fox News.
Καταιγισμός πληροφοριών, κοφτό μοντάζ και ηθοποιοί που μιλούν απευθείας στην κάμερα δημιουργούν την αίσθηση ενός ζωντανού ρεπορτάζ που αρπάζει τον θεατή απ’ το λαιμό, καθώς δεν υπάρχει δευτερόλεπτο αφηγηματικής ανάσας για να πάρει απόσταση από τα τεκταινόμενα, τα οποία αφορούν τέσσερις πρωταγωνιστές. Πρόκειται για τη Μέγκιν Κέλι, η οποία ύστερα από μια επιθετική ερώτησή της στον υποψήφιο για το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ δέχεται από εκείνον μια απίστευτα σκληρή και αγενή δημόσια επίθεση, για τον επικεφαλής του Fox News Ρότζερ Έιλς, έναν κυνικό μάνατζερ με αδυναμία στις γυναικείες γάμπες, για τη νεαρή υπάλληλο του καναλιού Κάιλα Πόσπισιλ, η οποία του δείχνει έμπρακτα την «αφοσίωσή» της για να ανέλθει επαγγελματικά, και για την παρουσιάστρια Γκρέτσεν Κάρλσον. Η τελευταία, πρώην πρώτο όνομα του σταθμού, περνά στην αντεπίθεση όταν απολύεται και μηνύει τον Έιλς για σεξουαλική παρενόχληση.
Ο Τσαρλς Ράντολφ και ο σκηνοθέτης Τζέι Ρόουτς, ο οποίος ξεκίνησε από τα «Austin Rowers» και «Γαμπρός της Συμφοράς» κι έφτασε στο «Trumbo» και στις βραβευμένες πολιτικές τηλεταινίες «Recount» και «Game Change», αποκαλύπτουν με θάρρος, σπιρτάδα και πικρή ειρωνεία την Αμερική της παραπληροφόρησης, της απληστίας και της διαπλοκής που κρύβεται πίσω από την πολιτική ατζέντα της ημέρας.
Η υπόθεση Έιλς, που ξεκινά από τη φαλλοκρατική κατάχρηση εξουσίας και φτάνει στα προεδρικά tweets, έχει πολύ ζουμί, αλλά η «Βόμβα» επιλέγει να μείνει στους… τίτλους και να μιλήσει φωναχτά (και σχεδόν διδακτικά) πρωτίστως στο αμερικανικό κοινό. Δραματοποιεί συναισθηματικά τα διλήμματα των ηρωίδων, χωρίς να θίξει το ότι όλες προωθούσαν πρόθυμα την πολιτική του Fox News, συνδυάζει δεξιοτεχνικά αγωνία, χιούμορ, ανατροπές και αληθινά γεγονότα, κοιτάζει κατάματα τη μετά το #MeToo πραγματικότητα και αποσπά απολαυστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών, με τις Σαρλίζ Θερόν και Μάργκο Ρόμπι να κερδίζουν υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Τραγική φιγούρα της show biz, η ηθοποιός και τραγουδίστρια Τζούντι Γκάρλαντ δεν θα μπορούσε να μην είχε και αυτή τη δική της σινε-βιογραφία. Και αφού ο Χάρβεϊ Γουάινστιν δεν πρόλαβε να την ετοιμάσει πρώτος με την Αν Χαθαγουέι, ο Βρετανός σκηνοθέτης Ρούπερτ Γκουλντ (του θρίλερ «True Story») δίνει στη Ρενέ Ζελβέγκερ την ευκαιρία για ένα εντυπωσιακό comeback ως το παιδί θαύμα του Χόλιγουντ και πρωταγωνίστρια του «Μάγου του Οζ», η οποία δεν ακολούθησε την καριέρα ούτε έζησε τη ζωή που ονειρευόταν, προτού βρεθεί νεκρή στα 47 της από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.
Σε σενάριο του Τομ Εντζ, ο οποίος έχει συμμετάσχει στο τηλεοπτικό «The crown» και υπογράφει τη σειρά του Netflix «Lovesick», η «Τζούντι» αφηγείται την ύστατη αναλαμπή της καριέρας της Γκάρλαντ έτσι όπως την περιγράφει στο μιούζικαλ «End of the rainbow» ο θεατρικός συγγραφέας του Μπρόντγουεϊ και του Γουέστ Εντ Πίτερ Κουίλτερ. Στο Λονδίνο του 1969 η καταχρεωμένη και με ξεθωριασμένη τη λάμψη της πλέον σταρ ετοιμάζεται για μια σειρά συναυλιών. Κι ενώ η ίδια προσπαθεί να ξεφύγει από τους εφιάλτες της παιδικής της ηλικίας, ο αλκοολισμός, ο εθισμός στα χάπια και ο απρόβλεπτος χαρακτήρας της είναι έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα την τελευταία ελπίδα της να ορθοποδήσει.
Με μια οσκαρικών προδιαγραφών ερμηνεία, η Ρενέ Ζελβέγκερ πασχίζει να ζωηρέψει ένα άνευρο biopic, που δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στη γνωστή ιστορία του βαρέως τιμήματος της (χολιγουντιανής) επιτυχίας. Οι απάνθρωπες απαιτήσεις της βιομηχανίας, οι μικρές μα πολύτιμες χαρές της καθημερινότητας, λίγο χιούμορ, πολύ δράμα κι εβαπορέ συγκίνηση, που βγαίνει από το ψυγείο μόνο όταν η Ρενέ/Τζούντι παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια.
Δείτε το συνημμένο αρχείο
Για περισσότερες πληροφορίες :
στην ιστοσελίδα της Ε.Ε.Τ.Α.Α. ΑΕ www.eetaa.gr
και στα τηλέφωνα 27433 60-228 και -212
Λος Αντζελες, 1938. Ο Τζ. Τζ. «Τζέικ» Γκίτις είναι ο καλύτερος ιδιωτικός ντετέκτιβ της περιοχής. Ακριβός, καλοντυμένος, γοητευτικός, αυστηρός με τους συνεργάτες του διατηρεί ένα πολυτελές γραφείο το οποίο εξειδικεύεται σε «συζυγικές υποθέσεις» (μοιχείας). Μία τέτοια σύζυγος φτάνει στην πόρτα του και του ζητά να πιάσει τον άντρα της στα πράσα. Μόνο που η κυρία Μάλρεϊ δεν είναι αυτή που ισχυρίζεται κι ο Χόλι Μάλρεϊ δεν είναι τυχαίος: επικεφαλής μηχανικός της Εταιρίας Ύδρευσης της πόλης, αντιτίθεται στο να υπογράψει για τη δημιουργία (σαθρού) φράγματος, ενώ τα πολιτικά συμφέροντα είναι άλλα. Ο Τζέικ όντως τον συλλαμβάνει με μία νεαρή κοπέλα, οι εφημερίδες τον εκθέτουν στα πρωτοσέλιδά τους, αλλά τότε ξεκινούν οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις. Η πραγματική κυρία Μάλρεϊ εμφανίζεται στο γραφείο και τη ζωή του (η άλλη ήταν απατεώνας, πληρωμένη για να αμαυρώσει την υπόληψη του), ο Χόλι Μάλρεϊ βρίσκεται πνιγμένος μέσα στους τσιμεντένιους σωλήνες νερού, ο Τζέικ ακολουθεί το νήμα του μυστηρίου και βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορία πολιτικο-οικονομικής διαφθοράς που διαβρώνει τα θεμέλια της πόλης του Λος Αντζελες. Μιας πόλης που χτίστηκε πάνω στο ψέμα και πλούτισε πάνω στο ψέμα – από την ιστορία ύδρευσής της μέχρι το σύμπαν του Χόλυγουντ.
Η ταινία θεωρείται ως μια από τις καλύτερες όλων των εποχών και 2η στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες μυστηρίου. 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ, (και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας), κέρδισε τελικά μόνο Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. 4 Χρυσές Σφαίρες .
Τα φινλανδικής καταγωγής (βασισμένα στο διάσημο ηλεκτρονικό παιχνίδι)
Τα φινλανδικής καταγωγής (βασισμένα στο διάσημο ηλεκτρονικό παιχνίδι) αγριεμένα πουλιά συνεχίζουν τις αδιάφορες σινε-περιπέτειές τους, έχοντας αυτήν τη φορά τα γουρούνια για συμμάχους τους. Διότι, αν και η μεταξύ τους αντιπαράθεση συνεχίζεται αρχικά, όταν εμφανίζεται απ’ το πουθενά μια «παγωμένη» απειλή, που βάζει σε κίνδυνο και τα δύο νησιά, οι ορκισμένοι εχθροί αποφασίζουν να οργανώσουν μια κοινή ομάδα αντιμετώπισής της. Εξέχων μέλος της η Σίλβερ, μια δυναμική κι ευφυέστατη φτερωτή μηχανικός, που θα γοητεύσει τον εγωιστή Ρεντ, απαραίτητη σεναριακή προσθήκη κάθε mainstream παραγωγής στην εποχή του #MeToo.
Από εκεί και πέρα, το ναΐφ αυτό σίκουελ ακολουθεί την πεπατημένη της κοινότοπης αλλά εμπορικά επιτυχημένης πρώτης ταινίας, γεμάτη χιουμοριστικές, αγωνιώδεις και περιπετειώδεις σκηνές, οι οποίες απευθύνονται αποκλειστικά στο ανήλικο κοινό. Κάποιες από αυτές διαθέτουν μια σουρεαλιστική τρέλα, αποτελούν όμως εξαιρέσεις μέσα σε μια πλοκή που ποτέ δεν αποκτά συγκροτημένη αφήγηση, επιλέγοντας κάθε φορά την πιο εύκολη –δραματική ή αστεία– λύση.
Eργο-σταθμός της αγγλόφωνης λογοτεχνίας για τον τρόπο με τον οποίο χαρίζει στεντόρεια όσο και συγκινητική φωνή στις ηρωίδες του αλλά και για τη δεξιοτεχνική μετατροπή μιας αυτοβιογραφικής αλήθειας σε απολαυστική μυθοπλασία, οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζα Μέι Άλκοτ, που εκδόθηκαν το 1868, παραμένουν ένα διαχρονικό μπεστ σέλερ με μερικές αξιόλογες μεταφορές στη μεγάλη οθόνη (κορυφαία εκείνη του 1933 από τον Τζορτζ Κιούκορ).
Θίγοντας με ρομαντική –ίσως αφελή σήμερα– και αφηγηματικά πλούσια διάθεση τα θέματα της ενηλικίωσης και της γυναικείας χειραφέτησης, αποτελούν ένα πρώτης τάξεως θεμελιακό υλικό για ένα καλοστημένο, αναγνωρίσιμο από το μεγάλο κοινό χολιγουντιανό δράμα, όπως ήταν και σχεδόν όλες οι μέχρι τώρα σινε-προσαρμογές του. Πιστή στην ίδια ακαδημαϊκή συνταγή, η καταξιωμένη ηθοποιός («Francis Ha») και ανερχόμενη δημιουργός (δύο οσκαρικές υποψηφιότητες για το «Lady Bird») Γκρέτα Γκέργουιγκ καταθέτει τώρα τη δική της άποψη πάνω στην ιστορία των αδερφών Μαρτς, την οποία όμως προσπαθεί διακριτικά να εκμοντερνίσει ως ύφος και περιεχόμενο.
Η πρώτη εύστοχη διηγηματική παρέμβαση της Γκέργουιγκ συνίσταται στο «σπάσιμο» της γραμμικής πλοκής του μυθιστορήματος, βάζοντας τη νεαρή Τζο Μαρτς να μας μεταφέρει με διαρκή φλας μπακ από το παρόν, οπότε κι επιστρέφει στο πατρικό της, στο παρελθόν, όταν εκείνη και οι τρεις αδερφές της έκαναν σχέδια για μια ανεξάρτητη, συναρπαστική ζωή. Έτσι τέσσερα διαφορετικά γυναικεία πορτρέτα συνθέτουν την all American girl του μετεμφυλιακού 19ου αιώνα, η οποία συνεχίζει να αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες ακόμη και στις αρχές του 21ου.
Η Γκέργουιγκ τονίζει τις αναλογίες με έναν αφηγηματικό εκσυγχρονισμό (το φιζίκ και ο τρόπος ομιλίας των πρωταγωνιστριών, η «καθαρή», ατσαλάκωτη σκηνογραφική επιλογή) που δεν προδίδει τη ρομαντική ψυχή της Άλκοτ, τα γλυκερά ξεσπάσματα της οποίας υπονομεύει με τρυφερή ειρωνεία (η συζήτηση με τον εκδότη περί χάπι εντ). Αποτέλεσμα ένα στερεό όσο κι ελαφρύ, εύληπτο δράμα εποχής με έξι πρωτοκλασάτες οσκαρικές υποψηφιότητες (ταινίας, σεναρίου, α΄ και β΄ γυναικείου ρόλου, μουσικής και κοστουμιών).
Η επιτυχία της θεατρικής βιογραφίας του Πέτρου Ζούλια «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή, η οποία παιζόταν στις αθηναϊκές σκηνές σχεδόν για μία δεκαετία, επανέφερε στο προσκήνιο τη σπουδαιότερη Ελληνίδα στιχουργό και την περιπετειώδη ζωή της. Το πρωτότυπο σενάριο της Κατερίνας Μπέη («Θηλυκή Εταιρία», «Success Story») επιχειρεί μια διαφορετική προσέγγιση, η οποία στηρίζεται πάνω στις επώδυνες μνήμες της γεννημένης το 1893 Αϊδινιώτισσας.
«Δεν θέλω να θυμάμαι», λέει εκείνη στην πρώτη φράση της ταινίας, η οποία ξεκινά με μια γιορτινή βραδιά προς τιμήν της λαϊκής ποιήτριας μάλλον στα τέλη της δεκαετίας του ’60 (αφού παρών είναι και ο Μανώλης Χιώτης, που πέθανε το 1970), όπου παρευρίσκονται όλοι οι σπουδαίοι συνθέτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Επιστρέφουμε γρήγορα στην καταστροφή της Σμύρνης και στο ριψοκίνδυνο πέρασμά της στην Ελλάδα του 1922, για να ακολουθήσει ένα διηγηματικά στρωτό και χτισμένο πάνω στις αναμνήσεις της ηρωίδας πηγαινέλα στο χρόνο, όπου το «φάντασμα» κάθε ιστορικού κεφαλαίου της ζωής της που κλείνει (ο πρώτος και ο δεύτερος σύζυγός της, η μητέρα της…) την επισκέπτεται στο τραπέζι της τιμητικής γιορτής.
Ένα από τα φαντάσματα είναι και ο νεότερος εαυτός της, ερμηνευμένος με νεύρο από την Κάτια Γκουλιώνη («Πολυξένη»), η οποία καταφέρνει να συντονιστεί ερμηνευτικά σε μεγάλο βαθμό με την πιο δύσθυμη κι εσωστρεφή γερασμένη Ευτυχία τής –πάντα εξαιρετικής– Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη. Και οι δύο κρατούν ζωντανό το ασίγαστο πάθος μιας γυναίκας που ήθελε να παίξει στη ζωή με τους δικούς της όρους, πράγμα που η τελευταία δεν της το επέτρεψε ποτέ.
Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η ταινία βγάζει στην οθόνη αυτήν την τραγική διάσταση (η κόρης της Μαίρη τραγουδά το «Δυο πόρτες έχει η ζωή»), αφήνει όμως αναπάντητη την ουσιαστική σχέση της γυναίκας Ευτυχίας με τη στιχουργό Παπαγιαννοπούλου αλλά και την Ελλάδα που ζει έξω από τη μικρή αυλή της. Τι το ιδιαίτερο κουβαλούσε η λαϊκή ποιητικότητά της; Τι συνδέει καλλιτεχνικά τα «Καβουράκια» με το «Είμαι αητός χωρίς φτερά» και τη «Φαντασία»; Πώς δένονται όλα αυτά με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που τα τραγούδησε;
Η φροντισμένη για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή αναπλάθει πειστικά τις εποχές, ο Άγγελος Φραντζής («Ακίνητο Ποτάμι») δίνει κινηματογραφική πνοή στην αφήγηση και το γέλιο διαδέχεται το δάκρυ σε μια τακτοποιημένη σινε-βιογραφία με το νου της στο μεγάλο –τηλεοπτικοαναθρεμμένο– κοινό. Από την άλλη, το χιούμορ δεν συναρθρώνεται πάντα αρμονικά με το δράμα και οι γραφικότητες (η Ρένα Βλαχοπούλου, τα καλιαρντά του Λουκά, το χαρτοπαικτικό μαχαίρωμα) βάζουν τρικλοποδιές, αλλά η μυθιστορηματική, bigger than life προσωπικότητα της ηρωίδας χαρίζει στην ταινία παλμό και μερικά ειλικρινή συγκινητικά ξεσπάσματα.